Biz...

Sen ve ben... Biz...
Biz bir butunun parcalariyiz.
Sensiz yarim yokmus benim, hayatim butunlugunu kaybetmis.
Sen Kirmizi sarapsan ben beyaz misim herzaman.
Agizdaki kufur olsam samar olmussun hiddetle gelen.
Dogruysam yanlisimsin,
Egriysem benim dogrum.
Kalbimsem ben eger, mantigimsin seslenen.
Sarildigimda geri sarilan, baktigimda gozlerimde kaybolanimsin.
Benimsin sen, bende senin...
Aglarken gozyasimsin yanagimda suzulen,
Doldurdugum dolmakalemimsin...
Eh be yesil gozlu kiz,
Diger yarimsin sen benim, YARiM'sin...
Kalbime dokunan elimsin, gogsumdeki agrimsin
Dilimdeki tadsin...

Dedim ya sen benim icimdeki bir kalp atisinin yarisisin...
Her nefesimin bir parcasisin...
Iyiki varsin, ben oldukca hep bir yanim olacaksin...

Strangers...

Iki yabanciyiz seninle biz bir bedene siginmis gibi...
Ayni ama farkli uclariyiz cinsiyetlerin.
Deliyiz birazda akintidaki kagittan gemi gibi,
Yon bilmeyiz, sormayiz...
Islanip batmaktan korkmadan atlariz suya.

Hani sarilmistik ya dun gece...
Gozlerimi actigimda hala sariliyorduk.
O kadar guzel uyuyordun ki birakamadim seni.
Gitmeni istemedim, gidemedim de...
Ben de kapattim gozlerimi...
Rahattim olmadigim kadar.
Uyuyamam normalde biri dokunurken.

Su halimize bak...
Yok cidden cikar ruhunu bedeninden, yukariya dogru gidip tavanin kenarina otursun.
Halimize oldugu gibi oradan bak...
Sonra ben geleyim ruhum olarak yanina.
Beraber izleyelim sarilarak
Olmaz mi?

Verse [uno]

Aski bulamamis her insanin en buyuk hayalidir filmlerde gordugu su katilmamis aska sahit olmak. Kendilerini gormek isterler o oyuncularin yerlerinde.
Sahne bittiginde aslinda o bakan gozler asik degillerdir.
Rol yapilmistir sadece...
Dusunmek istemeyiz pek orasini aslina bakarsak. Onemli olan da orasi degildir aslinda, hic belki de aklimizin ucundan gecmez oyle oldugu.
Aradan gunler, aylar gecer... Hatirlariz biz o filmde, oyunda gordugumuz duygulari. Nasil dokundugunu, bakisini...
Bir sure sonra yuzler silinir aklimizdan, sadece o davranislar kalir beynimize kazinan.
Kim istemez ki zaten dillere destan bir ask hikayesinde birakin basrolu, figuran olmayi?... "Oradaydim" demeyi?

Sabir ikinci onemli bu durumda. Sabretmek zordur, ustelik deli gibi istiyorsaniz. Sabrinizin tukenmesi demek, hoyratca yapilan bir espiriye bagirarak "gulun" demeye benzer karsindaki insanlara. Kim guler oyle bir durumda? pardon... kim 'icten' guler oyle bir durumda?
"Sev beni" denmez karsindakine, sevgi yoksa hepsi bir uc bes dakikalik bir film sahnesidir sadece.
"Sevecen bak bana" denir mi hic allah askina?
ama sabir tasi oyle bir yerde catlarki o bile denir inceden inceden.

Her sevdada yarim birakilan bir kalbin carpintisi vuruyorsa geceleri inceden gonul kiyina,
Her gordugun iliskide ariyorsan 'ilahi' bir sevgi veya sevgili,
Her bulduguna 'buldum' diyorsan eger icten sanarak ve gormezlikten gelerek karsindakini,
Zorluyorsan kendini dusunmek icin,
'bu olmamis hissi de gecer belki' diyorsan zamana birakip,
Sen asik degilsindir...
ama bunu kendine itiraf edemiyorsundur bir sekilde.
'Off bu da mi degil?' demek istemezsin ne olursa olsun.
Insanin kendine karsi bile yuzu kizarir cunku ne olursa olsun yine kendini yuz ustu birakmissindir.

Kendine bir sekilde soylersin kuytu kosede denk getirip.
Simdiki telase bunu karsidakine anlatmaktir.
Anlamaz, anlamak istemez ne olursa olsun cunku gercekten ona gore sen ona uygunsundur. Aslinda onun gorus acisindan 'sen' aslinda 'onun' tam istedigisindir.
O yuzden anlamaz, anlamak istemez. Olsun... O da kendine gore haklidir...

Zamanla olmaz sevgi, ask... Ilk kelimede baslar, hatta ilk gorusmede, belki de hic gormeden duymadan... Belli belirsizdir. Akil hastanesinden kacmistir aslinda, bilinmezdir gobek adi. Surpriz sever gecenin bir yarisi, sabah uyandirinca kizar.
Kizgin kumlarda battaniyeye sarinmaya benzer biraz, biraz da ciplakken striptiz yapmaya calismaya. Mantiksizdir, dusunmez...

Bile bile bildigin yola girerken bilmedigini bildigini bile bilmemezlikten gelmektir...
ama ilk hecede, ilk kelimede, ilk sozde, ilk seste, agzini bile acmadan, gozlerini bile gormeden o sicakligi derinlemesine hissetmektir karsidakini...

Sesler

Bugun tanistim buyuk bir ustayla.
Birebir degil tabiki ama nerelerdeydi diye dusunmeye basladigimda "nerelerdeydim?" diye dusunmekten kendimi alamadim.
Neredeydim de daha once duymadim ben?
Neyi mi? Su anda arkada calan muzigi, keman resitalini, Farid Farjad'i...

Nasil bir bestedir bu? Nasil bir akistir ki bu alip goturur?
Kendisi Iran asillidir, dinledigim kadariyla da harikadir.

Vazgecemeyecegim bir muzisyen daha bulmak cok guzel oldu.
Tekrar tekrar sarkilarini dinlerken bir parca buldugum huzur ve ilham cok olmasa gerek?
Yalniz bu parcada oyle bir huzun var ki, patlamaya hazir bir bomba gibi.
Butun herseyin durmasini, tek bu muzigin calmasini ister gibi bir sahne canlaniyor sadece gozumun onunde.
Duraksayarak yazdigimi da dusunursek beni bende birakmiyor.
Alip goturdugu yer de belli degil, onemli de degil...
Muzigi duydugunum surece onunlayim...
Simdi gidiyorum, tekrar tekrar yarattigi etkiyi kendime sindirmeye calisacagim.
Her dinleyisin daha farkli etki birakmasini cozememisligin icinde bulunuyorum su anda. Sanmiyorum ki dokebileyim cumlelere, kelimelere, hecelere, harflere...
Bu yalnizca seslerde...

Kar

Senenin ilk kari yagdi...
Ilk kar yagisi derken serpistirdiklerini saymiyorum. Komple yagip, hayati felc ettiginden bahsediyorum.

Insan disari cikmak istemiyor karli gun veya gecelerde.
Sicak evinde, elinde bir kahveyle oturmak istiyor kar yagisina bakarak.
Ben gibileri ise ilham buluyor bundan, aciyor bir keman resitali, basliyor yazmaya.
O rahatlik herseye bedel bir rahatlik oluveriyor.
Insanin asik olasi geliyor yahu.
Sirf asik olupta bu kar yagisini sarila sarila birisiyle izleyebilsin diye...
O disarisinin soguklugunu bir cift battaniyenin altindan tutulan ellerle yok edebilecegini dusunuyor ama olmuyor cogu zaman.
Ne bir battaniye oluyor ortada, ne de tutulacak bir cift el.
O bir cift el oyle bir el olmali ki, tutamadiginda firtinanin ortasinda kalmissin gibi olacaksin. Hissedeceksin o eli...
ve Sen de oyle bir tutacaksin ki hakkini vereceksin.

Kar yagisinda eve yalniz gidiyorsam mutlaka dusunurum bunlari ben.
Niyedir bilmiyorum ama o kar yagisinin huzurunu degisemiyorum hicbirseye.
Heryeri felc etmesine hayranim. Cok siniri bozuluyor bazisinin ama dunya ananin "ben ozgur kildikca ozgursun" tavrini takinipta boyle yaptigi doga olaylari, her zaman kendilerini ustun tutanlarin ne kadar da aciz olduklarini gostermesine ayri bir hayranim.

Hep kar yagsin da istemiyorum. Ozlemeliyim ben onu...
Ummadigin anda gelmeli ustelik. Pat diye gelmeli ortaligi silip supurmeli.
Bir Christmas aksamina daha yaklasirken her sene oldugu gibi kar caddelerimizi susledi saf beyazligiyla...
Insan oglu tabiki bunu da uc gune kadar kirletecektir!
Bir dahaki 'ilk' kar yagisina kadar gorusmek uzere huzurum...
Elbet birgun sen de bulacaksin kendi kendine yolumu ve geleceksin kollarini acarak...

Yazmak

Geldim geri, dayanamadim yokluguna.
Sildim herseyi geri geldim sonunda sana.
Anka kusu filan da degilim, yeniden dogmadim kullerimden.
Her yandigimda daha da guclu degilmisim aslinda.
Yanmisim sadece...

Niye mi geldim? Aslina bakarsan daha da yanmak icin belkide.
Gercek ve dogru cevap: Ozledim.
Yazmasini ozledim, icimi dokmesini degil.
Baglanmayi isedim ki farkettim, yazmadan yapamiyorum.
Yazmak icin ne gerekiyor peki?
Dogru muzik ve isiklandirma...

Muzigin ritmi, isikla birlesmeden birsey olmuyormus aslinda.
Isik ve muzik onemli diyorum cunku dusunelim bakalim, ilk asik olurken insanlar bir "parlaklik" gorurler karsidakinin gozlerinde kimsede olmayan. Gorenin kalbi "kut kut" atar, hizlanir... Konusulur anlasilir, yemege cikilir. Ilk opucuk "ay isiginda" oldugundaki kadar nerede guzel olabilir? Niye guzel "sarkilar" secilir sevgili geldiginde? her "nefes alip verisinin sesi" huzur degilde nedir? "Mum isigi" romantik degil midir peki?

Sorular alip basini gidiyor
Hepsi bir harmoniye baglaniyor aslinda.
Isik bir cismi gormemiz icin olan onemini, karanlikta sevgiliye sarilirken onemini kaybediyor. Sesi guzel olmasa bile soyledigi her miriladanma orkestralara es deger oluyor sevgilinin.

Bu da isin cilvesi olsa gerek. Onemli olan onemini yitirebiliyor sevginin elinde.