Kar

Senenin ilk kari yagdi...
Ilk kar yagisi derken serpistirdiklerini saymiyorum. Komple yagip, hayati felc ettiginden bahsediyorum.

Insan disari cikmak istemiyor karli gun veya gecelerde.
Sicak evinde, elinde bir kahveyle oturmak istiyor kar yagisina bakarak.
Ben gibileri ise ilham buluyor bundan, aciyor bir keman resitali, basliyor yazmaya.
O rahatlik herseye bedel bir rahatlik oluveriyor.
Insanin asik olasi geliyor yahu.
Sirf asik olupta bu kar yagisini sarila sarila birisiyle izleyebilsin diye...
O disarisinin soguklugunu bir cift battaniyenin altindan tutulan ellerle yok edebilecegini dusunuyor ama olmuyor cogu zaman.
Ne bir battaniye oluyor ortada, ne de tutulacak bir cift el.
O bir cift el oyle bir el olmali ki, tutamadiginda firtinanin ortasinda kalmissin gibi olacaksin. Hissedeceksin o eli...
ve Sen de oyle bir tutacaksin ki hakkini vereceksin.

Kar yagisinda eve yalniz gidiyorsam mutlaka dusunurum bunlari ben.
Niyedir bilmiyorum ama o kar yagisinin huzurunu degisemiyorum hicbirseye.
Heryeri felc etmesine hayranim. Cok siniri bozuluyor bazisinin ama dunya ananin "ben ozgur kildikca ozgursun" tavrini takinipta boyle yaptigi doga olaylari, her zaman kendilerini ustun tutanlarin ne kadar da aciz olduklarini gostermesine ayri bir hayranim.

Hep kar yagsin da istemiyorum. Ozlemeliyim ben onu...
Ummadigin anda gelmeli ustelik. Pat diye gelmeli ortaligi silip supurmeli.
Bir Christmas aksamina daha yaklasirken her sene oldugu gibi kar caddelerimizi susledi saf beyazligiyla...
Insan oglu tabiki bunu da uc gune kadar kirletecektir!
Bir dahaki 'ilk' kar yagisina kadar gorusmek uzere huzurum...
Elbet birgun sen de bulacaksin kendi kendine yolumu ve geleceksin kollarini acarak...