En zoru hemde...
Cunku sen, basma kalip laflara layik bir adam olmadin hic.
O yuzden basma kalip bir iki goz yasindan cok seni ozlemek...
Icimde biriktirdigim kelimelerden, sozlerden, acilardan bile cok...
Seni ozlemek oyle birsey ki, su gri havada, daha da grilestiriyor insani...
Zaman akiyor, zaman geciyor, zaman farkli bir bicimde isliyor...
Daha dun dedigimiz sey, yillar once olmus...
Daha dun ektigimiz agaclar, uzamis... Kocaman olmus...
Eger bilselerdi olmadigini, onlar bile egerdi boyunlarini...
Yoklugun oyle birsey ki... Hem bukuyor adamin boynunu, hem dik tutuyor.
Boynumuzu buken yoklugun,
Dik tutansa bunca zamandir varligin...
Insan bir sekilde yakistiramiyor hem senin oglun olup, hem boynunu bukmeyi kendine...
Doya doya yasadim ben seninle ama...
Kizdim, kizdirdim...
Uzdum, uzuldum...
ama hep senden birseyler aldim...
Hep birseyler koydun uzerime...
Hep ekledin kendinden bize...
Bak... Iki sene gecti...
Sensiz kocaman iki sene...
Ben hala saksi boyarken bagira cagira sarki soylemiyor olsam da
Is yaparken bagira cagira sarki soyleyenleri dinliyorum...
Ben hala kati olsam da
Yoklugun bogazimda bir dugum oluyor...
Zor iste sana yazmak...
Ne kadar cok sey var aslinda.
ama kabul et sen de...
Yakismadi sana gitmek!
En azindan bu kadar erken degil...