Kimi zaman oluyor bana boyle. Birsey yokken, durup dururken hemde.
Hani aklima birsey gelse, birisi birsey dese, kotu bir ruya gorsem veya istedigim birsey olmasa da oluyor ama boyle bazen boslukta gibi oluyorum. Ha oyle miyim? Tabiki hayir ama... oluyor iste...
Durup dururken hemde...
Melankoliklik kanimda var heralde.
Derin bir sarkida gidebiliyorum uzaklara...
Ne hatirladigim, nereyi hatirladigim, kimi veya nasil hatirladigimdan bagimsiz; daliyor gozlerim.
Sanki hala daha birseyi anlayamiyor gibiyim.
Anlayamadigim cok sey var ama hala neyi anlayamadigimi bir bulsam sanki rahatlayacagim o anda...
Sonra mesela bir sarki aciyorum. Neseli bir yazi okuyorum.
Olmadi bir film izliyorum zaman bulursam.
En son ihtimal hergun ictigim kahveden "bir bardak yapiyim de kendime geleyim" diyorum.
Geciyor cogu zaman...
Bazen de hic onlardan birini yapmak istemiyorum. Boyle oturup ustune gitmek, enine boyuna dusunmek istiyorum. Bulamiyorum tabi ama baya bir dusunuyorum.
Sebepleriyle olanlari, anlayamadiklarimi da kabul ede ede hemde...
Artik ikisini de yapmiyorum ama ben sanirim. Ikisi icin de zaman ayiramiyorum acikcasi.
Guzel birsey ama bu, beni benden uzak tutuyor.
Cunku: "Ne korkunc seydir kendini tanimak"
Kabullendim bunu da sanirim.
Yani boyle her insanda gel gitler oluyormus. Bana ozel birsey degilmis melankoliklik.
Ne kadar da sacma degil mi aslinda bunun aksini dusunmekte
"En melankolik benim bu dunyada" demek filan...
Onun yerine bundan keyif aliyorum. Hatta bazen fazla bile geliyor bu keyif, icinden cikiveriyorum...
Kimi zaman sorana solumdan kalktim diyorum, kimi zamansa "gunes actigi icin" .
Yagmur varsa mesela "yagmurdan ya" filan diyorum. Ya da "abi yorgunum ya, dinlenemedim" diyorum...
Ben bildigin baya baya yalan soyluyormusum aslinda ya...
ama en buyuk yalan "iyiyim ben!" degil de nedir?
Bunu okuyan insana simdi ben ne zaman "iyiyim" desem inanmaz.
Annem mesela, kesin "birsey mi oldu yavrum? Saklamiyorsun di mi benden?" der hep.
Yine der belki ama simdiden soyleyeyim ben, iyiyim anne :)
Hatta bak, oglunda da insanligin icinden birseyler var...
Saka yahu, latife yapiyorum...
Benim yaptigimi aslinda artik ben "simariklik" olarak dile getiriyorum....
Cunku bana gore, kotu bir hayatim yok...
Isyanim da, kavgam da, kurtulmam gereken birsey de yok...
Istediklerim tabiki cok ama zamanla onlarda.
Hem bir insan neden takar ki birseyi?
Yani "ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabilir?"
-----
Saka maka buyudum yahu... Yaptiklarim, dusunduklerim yapmak istediklerim, kabullenmelerim, bakislarim, konusmlarim, davranislarim... Ciddi ciddi buyudum!
Buyumek guzel seymis aslinda. Adami biraz daha ceki duzene sokuyormus.
Ama hala daha bavulumu alip gidecek kadar gencim iceride...
Hem ben ciddi ciddi gamli adammisim ya. Sadece daha onceleri cok "gam" yokmus hayatimda.
Ben hatta susabiliyormusum da bazen. Ya da uslu uslu da oturabiliyormusum...
Okuldaki ogretmenlerim duysalar kesin inanmazlar ama ben yaramazlik da hic yapamaz olmusum.
ama hic bir zaman bikmadan, usanmadan ve boburlenerek soyledigim gibi zeki adamim ben ya.
En azindan ortanin ustundeyim... Bunu soyledigim icin hic oyle birsey yok da kendimi buyutuyormusum gibi de geliyor hani ama sirf bunu dusunebildigim icin bile kendime kredi veriyorum. Lami cimi yok, akilliyim iste.
Hem senin vucudun "Manken" gibi olsa cikip gostermez misin? Tabiki gosterirsin. Ben de zekiligimi boyle gosteriyorum.
Gobek var hani, manken degilim bari bunu yapayim di mi ama? O kadari kadi kizinda bile var demisler.
Yemeklere cok taktim bu aralar ama... Yemek tarifi acip okuyorum filan. hepsini yapamiyorum tabi ama denemiyor da degilim.
Sulu yemeklere mesela bayildim. Bazen de "ben yaptim ya ondan mi seviyorum acaba?" diyorum kendime.
Tamam megolomanlik yok degil de o kadar da olmaz.
Yani anlayacagin yaptigim yemekleri severek yiyorum.
Yaziya nasil basladim, nasil bitiyor...
Ben simdi beni sevmeyeyim de kadi kizina mi asik olayaim?