1/21/11

Gec Kalinmis bir yazi...

Hayatimin en uykusuz gunleri...
Hayatimin en yogun gunleri...
Hayatimin olmus veya olabilecek en antisosyal gunleri...
Hayatimin en stresli gunleri...
Simdi basa donup butun "gunleri" olan yerleri "geceleri" diyipte okursaniz tekrardan eger, kisa bir ozet gecmis oluruz son zamanlardaki hayatima.
Ha bir de...
Hayatimin en mutlu gunleri... geceleri...

Bir is insani bu kadar mutlu eder mi? Ediyor.. Yaptigin iste iyiysen, her gecen gun daha da iyi olmak icin kafa patlatip ve bir o kadar da kimseyi dinlemeden kafanin dikine, bildigini yaparak ilerliyorsan... Ediyor...
Kafamin dikine gitmek yeni birsey degil, bilenler takdir ederlerki.

Damarlarimda dolanan kandaki kafein oranini tahmin etmek olanaksiz artik.
Kendime hala bakmiyorum ama ben...
Eskisi gibi de degilim aslinda.
Buyuyor muyum yoksa?

Yeni seyler ogrenmek, ozellikle kendin hakkinda, harika bir duygu.
Anladim ki ben;
Yapabilecegim bir iste "Sen bunu yapamazsin" denildiginde degil,
Yapamayacagim bir iste "Sen bunu yaparsin!" denildiginde motive oluyorum!
Ben hic bir zaman insanlara ilk seferinde guvenmiyorum ama her seferinde insanlardan bana ilk seferlerinde guvenmelerini istiyorum mesela. Ne kadar bencilce degil mi?
ve ben, her seferinde "Yapamam" dedigimde anliyorum karsimdakinin bana guvendigini...
Cunku sadece "Yaparsin" deniyor...
ve ben, her guvenenden bir parca alip, her guvenene bir parca veriyorum hayatimdan...
Aslinda ben de her insan gibi cok erken kalkip, bundan cok tad alabiliyormusum.
Aslinda ben de her insan gibi basit bir seylerle mutlu olabiliyor musum yeri geldiginde...
...
Oluyor muyum acaba gercekten?
Dusunuyorum aslinda SIK SIK burasini...
"Kesin oluyorum" dersem yalan soylemis olurum.
Hayatimda yasadigim en mutlu, huzurlu gunler derken yalan soylemedim ama gelecekten daha da umitliyim ben.
Bu da bir ilk ya aslinda... Gelecek...
Sanirim eskisinden daha parlak gorunuyor artik gozume.

Birakamadim huylarim da var aslinda hala daha...
Ayaklarim yere her ne kadar bassa da bir gun hayatimda kendi tasarladigim, yaptirdigim ve dosedigim evde yasamak, yaslanmak istiyorum.
Hala daha evden cikarken "Ah surada bir Aston parcasi yatsa..." diyorum.
Hala daha salak salak gok yuzune bakip, tek basima roket yapmayi planliyorum...
ve hala daha, ne olursa olsun, guluyorum!

Evet cok calisiyorum artik ama daha cok anliyorum...
Bana verilen degeri, duyulan guveni, arkamda uzmemem gereken insanlari, kendim icin olmasa da onlar icin biraz daha zorlamam gerektigini... Cunku hepsinin emegi var su anda burada mutlu mutlu yazmamda...