Toplu ignenin ucundayim...
Ayaklarim aciyor.
Assagisi cok uzak,
Ucmak icin de cok yorgunum...
3/31/09
3/24/09
Hayal
Dursam oylece
Sessizce...
Bir firtina sessizliginde hemde
Yaksam bir sigara
Baksam uzaktaki siluetine.
Bir kus olsam
Goklerde...
Alabildigine uzanan goklerde hemde
Kanat cirpsam
Suzulsem duslerine.
Bam teli olsam
Nota olsam...
En belirgin nota hemde
Kendim calip
Kendim oynasam
Uyusam simdi
Tas yataklarda
Kimsenin uyumadigi tas yataklarda hemde
Ruyalar gorsem
Gelir misin acaba?
Sessizce...
Bir firtina sessizliginde hemde
Yaksam bir sigara
Baksam uzaktaki siluetine.
Bir kus olsam
Goklerde...
Alabildigine uzanan goklerde hemde
Kanat cirpsam
Suzulsem duslerine.
Bam teli olsam
Nota olsam...
En belirgin nota hemde
Kendim calip
Kendim oynasam
Uyusam simdi
Tas yataklarda
Kimsenin uyumadigi tas yataklarda hemde
Ruyalar gorsem
Gelir misin acaba?
3/17/09
Ama Normal....
Simdi diyorum kimseye haber vermeden vursam gitsem bir yere. Ufak biryerde kendi halimde herkesten uzak, insanliktan uzak avlanarak bir cag geriye gitsem ne olur diye. Biter miydi diye dusunuyorum hersey...
Bitmez diye cevap aliyorum.
Bitmez cunku hersey disarida degil, icimde oldugunu biliyorum.
Firtinalar kopsa da, deniz durulsa da, ac tavuk kendini bugday ambarinda sansa da benim icimde.
Simdi diyorum milyonlarim olsa, her sabah yataktan istedigim gibi kalksam, her istedigim olsa ne olur. Cevap geliyor yine hizir gibi.. "Mutluluk para da mi aranir?"
Aranmaz cunku bazi seyleri satin almak zordur. Cok zor olmasa da zordur yine de...
Korkutuyor bu dusunceler bazen beni.
Simdi diyorum su kafamin kenarina vursam guclu bir sekilde, dusunceler cikip akar mi acaba kulagimdan? Cevap gelmiyor ama sadece kahkahalar duyuyorum... "bu kadar mi?" diyor... "bu kadar mi aciz durumdasin?" E ben de insanim, cevap veriyorum: "Evet bu kadar..."
Kendi sorduguma kendim cevap veriyorum. Ben calip ben oynuyorum. Meger hersey bosmus diye dusunuyorum ki bu sefer icimden bir ses geliyor: "Simdi diyorum ki senin kafan bombos olsa, gordugun hicbirsey olmasa, hep beyazlik, mutluluk dusunsen ne olur?"
Olmaz yahu oyle sey, olur mu? Sizofrenliktir bu, deliliktir...
"Yaaa..."
Sonucta anliyorum ki normal bir insanim. Sorunluyum, sorunlarim, dusuncelerim, aklimdan cikarmak istediklerim var... ama ben mutlulugu onlarla bulmaliyim.
Bulamasam da ortak bir yol aramaliyim...
Nedir oyle kacmak? Saklanmak?
Bu muyum ben?
"hayir"
Sadece yoruldum biraz...
Biraz ama. Cok degil.
Hem daha yarin olacak, daha buyuk sorunlar cikacak. Daha bunlarda kacmayi dusunursem onlarla nasil basa cikicam?
Ne kadar garip degil mi? Sorun olmasa olmuyor, olunca da istemiyoruz. Kacmayi isterken kenardan kenardan aslinda kendimize yakistiramiyoruz. Istediklerimiz mantiga uymazken Nasrettin Hoca gibi "ya tutarsa?" diye yakistirmalarda bulunuyoruz.
Simdi ya hayatin gidisinde bir problem var, ya da bu zamana kadar bize normal olmanin tanimi yanlis yapilmis.
Cozum problemin kendisinin icinde filan degil kardesim. Kagit uzerindeki 2+2=4 olabilir ama hayattaki degeri bazen pahabicilemezdir, bazense gorunmeyecek kadar kucuk...
Butun hersey senin neyi nasil gordugunle baglantilidir...
Peki o zaman ben Normal'i ne olarak goruyorum?
Bitmez diye cevap aliyorum.
Bitmez cunku hersey disarida degil, icimde oldugunu biliyorum.
Firtinalar kopsa da, deniz durulsa da, ac tavuk kendini bugday ambarinda sansa da benim icimde.
Simdi diyorum milyonlarim olsa, her sabah yataktan istedigim gibi kalksam, her istedigim olsa ne olur. Cevap geliyor yine hizir gibi.. "Mutluluk para da mi aranir?"
Aranmaz cunku bazi seyleri satin almak zordur. Cok zor olmasa da zordur yine de...
Korkutuyor bu dusunceler bazen beni.
Simdi diyorum su kafamin kenarina vursam guclu bir sekilde, dusunceler cikip akar mi acaba kulagimdan? Cevap gelmiyor ama sadece kahkahalar duyuyorum... "bu kadar mi?" diyor... "bu kadar mi aciz durumdasin?" E ben de insanim, cevap veriyorum: "Evet bu kadar..."
Kendi sorduguma kendim cevap veriyorum. Ben calip ben oynuyorum. Meger hersey bosmus diye dusunuyorum ki bu sefer icimden bir ses geliyor: "Simdi diyorum ki senin kafan bombos olsa, gordugun hicbirsey olmasa, hep beyazlik, mutluluk dusunsen ne olur?"
Olmaz yahu oyle sey, olur mu? Sizofrenliktir bu, deliliktir...
"Yaaa..."
Sonucta anliyorum ki normal bir insanim. Sorunluyum, sorunlarim, dusuncelerim, aklimdan cikarmak istediklerim var... ama ben mutlulugu onlarla bulmaliyim.
Bulamasam da ortak bir yol aramaliyim...
Nedir oyle kacmak? Saklanmak?
Bu muyum ben?
"hayir"
Sadece yoruldum biraz...
Biraz ama. Cok degil.
Hem daha yarin olacak, daha buyuk sorunlar cikacak. Daha bunlarda kacmayi dusunursem onlarla nasil basa cikicam?
Ne kadar garip degil mi? Sorun olmasa olmuyor, olunca da istemiyoruz. Kacmayi isterken kenardan kenardan aslinda kendimize yakistiramiyoruz. Istediklerimiz mantiga uymazken Nasrettin Hoca gibi "ya tutarsa?" diye yakistirmalarda bulunuyoruz.
Simdi ya hayatin gidisinde bir problem var, ya da bu zamana kadar bize normal olmanin tanimi yanlis yapilmis.
Cozum problemin kendisinin icinde filan degil kardesim. Kagit uzerindeki 2+2=4 olabilir ama hayattaki degeri bazen pahabicilemezdir, bazense gorunmeyecek kadar kucuk...
Butun hersey senin neyi nasil gordugunle baglantilidir...
Peki o zaman ben Normal'i ne olarak goruyorum?
Subscribe to:
Posts (Atom)